ความด้องการ       การทำงานปั้นขยายด้วยวธีนี้เหมาะสำหรับประติมากรผู้ทำหรือคุมขยายงานของตน เองในลักษณะที่ทำไปหาไปจนถึงแล้วเสร็จ คือต้องด้วยตาเห็นจึงจะรับเอาไว้ได้ วิธีขยายด้วยอัตราส่วนน้อยๆ แต่ทำการขยายหลายครั้งจนถึงขนาดใช้งานขยายใหญ่ครั้งสุดทายนี้ เป็นวิธีการหนึ่งที่ประติมากรทั้งหลายใช้กันอยู่เป็นการสากล

เงื่อนไขในการใช้พิกัดกับงานปั้นขยายมีได้เป็นสองประการคือ ประการแรกประติมากรใช้พิกัดเพื่อชี้ตำแหน่งจุดที่สำคัญๆ ที่อยู่บนผิวของปริมาตรแต่เพียงบางที่ เช่นใช้บอกตำแหน่งความสูงของศีรษะ ความกว้างของช่วงไหล่ ความยาวของฝ่าเท้า เป็นต้น ล่วนที่เหลือนอกจากนั้นใช้ความแม่นยำและความเคยชินของสายตาเป็นเกณฑ์ การใช้จุดพิกัดในลักษณะนี้ ไม่เฉพาะแต่สำหรับใช้ปั้นนขยายเท่านั้นหากยังใช้ใด้สำหรับการติดตั้งอีกด้วย ประการที่สองเป็นการปั้น นด้วยเส้นรูปตัดขยาย หรือจะเรียกว่าปั้นนด้วยจุดพิกัดก็ได้ จุดประสงค์ที่สำคัญก็คือตองการขยายให้เหมือนต้นแบบมากที่สุดหมายถึงว่ารูปต้นแบบลงตัวแล้ว และจะไม่แก้ไขเปลี่ยนแปลงเพิ่มเติมอีก

ปั้นพระพุทธรูปต้นแบบซึ่งถอดพิมพ์เป็นปูนปลาสเตอร์ ใช้เป็นต้นแบบ

สำหรับงานปั้นขยาย

ความคิดในการปั้นขยายด้วยเส้นรูปตัดขยายเกิดจากการพิจารณาความที่ว่า เส้นก็คือทางเดินของจุด ในทางปฏิบัติ หากนำเอาจุดหลายๆจุดมาวางเรียงต่อกันออกไป เรื่อยๆก็จะเกิดเป็นเส้น ดังนั้นการปั้นด้วยเล้นรูปตัดขยายก็คือการนำจุดที่เรียงชิดติดกันอยู่ แล้วโดยธรรมชาตินั่นเองมาขยายให้ใหญ่ขึ้น แล้วจึงนำเอาไปใช้กำหนดตำแหน่งปริมาตร ของรูปปั้นขยาย ซึ่งหากใช้กล่องสเกลหาพิกัดแต่ละจุดแล้วนำมาเรียงดูดกันให้ปรากฏเป็น เล้นรูปตัดของผิวหุ่น ช่างจะตองใช้จุดพิกัด